Βλέποντας την αντανάκλασή του, ο Γιώργος ήρθε αντιμέτωπος με μια σχεδόν άγνωστη φιγούρα. Ο άντρας που αντανακλούσε είχε ατημέλητα μαλλιά και ένα ατημέλητο μούσι, με λεπτές γραμμές χαραγμένες βαθιά σε ένα κάποτε λείο πρόσωπο. Ο πλήρης αντίκτυπος της κατάστασής του έπεσε πάνω του, όπως ένα τρένο. Είχε χάσει πέντε χρόνια από τη ζωή του στο κενό των αναμνήσεών του. Ο χρόνος είχε προχωρήσει χωρίς αυτόν, και ήταν ένα θραύσμα ενός παρελθόντος που δεν μπορούσε να θυμηθεί πλήρως.
Τις επόμενες ώρες, ο Γιώργος βυθίστηκε σε μια βαθιά σιωπή, ενώ η Λόρα τον παρακολουθούσε με μια αυξανόμενη αίσθηση ανησυχίας. Η πραγματικότητα των περιστάσεων του ξεπρόβαλλε και ο ίδιος αντιλήφθηκε πλήρως πόσο είχε αλλάξει η ζωή του. Τα ορόσημα που είχε χάσει. Είχε χάσει πέντε χρόνια από το να βλέπει την κόρη του να μεγαλώνει! Ήταν κάτι με το οποίο δεν μπορούσε να συμβιβαστεί. Αυτή η κατάσταση δεν ήταν σωστή. Τίποτα δεν ήταν έτσι. Και εδώ ήταν, κλεισμένος σε αυτό το νοσοκομείο, όπου του είπαν ότι έπρεπε να μείνει μέχρι να ανακτήσει αρκετές δυνάμεις για να λειτουργήσει κανονικά.
Το μόνο που επιθυμούσε ήταν να πάει σπίτι του, να συνεχίσει τη ζωή του. Ωστόσο, δεν ήξερε ότι η ζωή του δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια…