Ο Γιώργος βίωνε μια απότομη επανάληψη του τραυματικού ατυχήματος που είχε αλλάξει τη ζωή του. Το μυαλό του ήταν γεμάτο από εικόνες που αντήχουν με οδυνηρή ακρίβεια. Το αίμα, οι φλόγες, ο θόρυβος του ατυχήματος… όλα αυτά ξαναβίωναν μπροστά στα μάτια του.
Ο Γιώργος απελπιζόταν να διαφύγει από αυτή την περιπέτεια που οδηγούσε σε ανυπόφορο πόνο. Προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την επανάληψη του τραυματικού γεγονότος. Ωστόσο, η προσπάθειά του ήταν μάταιη. Οι εικόνες ήταν τόσο ζωντανές και εξευγενισμένες, που τον συνέβαλλαν στο να βιώσει ξανά και ξανά τον απόλυτο τρόμο που είχε ζήσει τότε.
Ο Γιώργος, αντί να αντιμετωπίσει ένα μόνο βασανιστήριο, βυθιζόταν ξανά και ξανά στον πόνο, τη φρίκη και την απελπισία που συνόδευσαν το ατύχημα. Η μνήμη του τον οδηγούσε στον βυθισμό του πιο σκοτεινού σημείου της ζωής του, χωρίς καμία δυνατότητα απόδρασης. Ήξερε πλέον πώς τελείωνε αυτή η εφιαλτική εμπειρία και η γνώση αυτή έκανε τον πόνο του ακόμα πιο βαθύ…