Η νοσοκόμα τον κοίταξε με μάτια που είχαν ανοίξει από δυσπιστία. Για μια φευγαλέα στιγμή, το δωμάτιο σώπασε. Ο Τζορτζ μελέτησε το αθώο πρόσωπό της, σαφώς ανέγγιχτο από τα τραύματα της ζωής.
Στη συνέχεια αναλογίστηκε τη δική του ζωή. Κάποτε ήταν ένας διακριτικός αρχιτέκτονας, σταθερά ευγενικός με όλους γύρω του. Αλλά τώρα, εδώ ήταν, ξεσπώντας τις συσσωρευμένες απογοητεύσεις του σε μια νεαρή νοσοκόμα που απλώς έκανε τη δουλειά της. Ο προηγούμενος εαυτός του θα σοκαριζόταν- ήταν πάντα μάστορας στον έλεγχο των συναισθημάτων του, φροντίζοντας πάντα να διατηρεί μια καλή φήμη.
Κι όμως, εδώ ήταν, ενεργώντας εντελώς εκτός χαρακτήρα. Ξαφνικά, τον κατέλαβε το γέλιο. Ξεκίνησε ως ένα χαμηλό καγχασμό, στη συνέχεια κλιμακώθηκε σε ακατάσχετο, ανεξέλεγκτο γέλιο. Καθώς το γέλιο του δυνάμωνε, η απορία της νοσοκόμας μεγάλωνε. Δεν μπορούσε πλέον να συγκρατήσει τα συναισθήματά του. Το σώμα του έτρεμε σε κάθε γέλια, με τον ήχο να αντηχεί στο αποστειρωμένο δωμάτιο.