Την ίδια στιγμή, ο Pradeep βρέθηκε απομονωμένος στην αίθουσα αναμονής, με τα δίδυμα ρεφρέν από τα κλάματα των μωρών του να αντηχούν στα αυτιά του, καθώς κρατιόταν από την ελπίδα της ασφαλούς επιστροφής της γυναίκας του.
Μια παράξενη αίσθηση εξωπραγματικότητας τον κυρίευσε καθώς κρατούσε τα δίδυμα στην αγκαλιά του. Ένιωθε σαν να ήταν παγιδευμένος σε ένα όνειρο, μια γκροτέσκα παντομίμα της καθημερινής τους ζωής. Πριν από λίγα λεπτά, είχε μοιραστεί ένα τρυφερό φιλί με τη Λίλι, η ζεστασιά και η ζωή της ήταν αισθητή στα χείλη του. Τώρα βρισκόταν κάπου πέρα από αυτούς τους άγονους τοίχους, ευάλωτη κάτω από το μαχαίρι του χειρουργού, με μια μυστηριώδη ανωμαλία να την απειλεί εκ των έσω.
Καθώς προσπαθούσε να κρατήσει τα μωρά χαρούμενα, το μυαλό του αντανακλούσε την ανησυχία τους. Οι σκέψεις μετατράπηκαν σε μια δίνη άγχους, με το αδιαφανές παραπέτασμα της αβεβαιότητας για την κατάσταση της Λίλι να ενισχύει την ανησυχία του. “Κι αν κάτι πάει στραβά;!”, “Κι αν οι γιατροί κάνουν κάποιο λάθος ή δεν μπορούν να τη βοηθήσουν;!”.