Μπορούσε να δει τον εαυτό του στη μνήμη του, να αρπάζει βιαστικά τη βαλίτσα του και να δίνει ένα βιαστικό φιλί στη γυναίκα του Λόρα και την κόρη του Έλλη. Πόσο θα ήθελε να είχε απολαύσει εκείνο το αντίο. Αλλά βιαζόταν, αγνοώντας ότι αυτή θα ήταν η τελευταία ζωντανή ανάμνηση που θα είχαν από εκείνον. Μετά από εκείνη τη φρικτή μέρα, οι ζωές τους άλλαξαν για πάντα…
Ο Γιώργος ευχήθηκε να μπορούσε να φωνάξει στον προηγούμενο εαυτό του να ηρεμήσει. Να πάρει μια μέρα ρεπό από τη δουλειά, να μείνει σπίτι με την οικογένειά του ή έστω να δουλέψει από το σπίτι. Δεν είχε σημασία. Ήθελε να φωνάξει: “ΜΗΝ ΜΠΕΙΣΕΙΣ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ!”.
Μακάρι να μπορούσε να αλλάξει το παρελθόν, αλλά δεν μπορούσε. Το μόνο που είχε ήταν οι στοιχειωμένες αναμνήσεις… Σε μια στιγμή, ένα ηχηρό χτύπημα στην πόρτα διέλυσε τις στοιχειωμένες αναμνήσεις του Τζορτζ. Βαθιά μέσα του, είχε μια αχτίδα ελπίδας ότι θα ήταν ο αρχικός γιατρός, αυτός που είχε πει εκείνα τα αινιγματικά λόγια συγγνώμης, ώστε να μπορέσει να τον ρωτήσει τι εννοούσε.