“Ένα, δύο, τρία, τέσσερα…” Ο Μπιλ άρχισε να μετράει δυνατά. Αυτό δεν μπορούσε να συμβεί. Αμέσως παρατήρησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά…
Το κατάλαβε αμέσως, γιατί κάθε πρωί, η πρώτη του δουλειά ήταν να ψάξει για την αγαπημένη του αγελάδα, τη Ντέιζι. Μοιράζονταν έναν ανεξήγητο δεσμό. Με την πάροδο των χρόνων, είχαν δημιουργήσει ένα πρωινό τελετουργικό. Μόλις εντόπιζαν ο ένας τον άλλον, έτρεχαν ο ένας προς τον άλλον για να χαιρετηθούν.
Αλλά αυτό το πρωί, υπήρχε μόνο σιωπή. Οι αγελάδες ήταν ασυνήθιστα ήσυχες και η Ντέιζι… Η Ντέιζι δεν ήταν εκεί. Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα στο στήθος του και μια αίσθηση τρόμου άρχισε να διαχέεται στον Μπιλ. Άρχισε να μετράει ξανά: “Ένα, δύο, τρία”, συνέχισε μέχρι να φτάσει στην τελευταία αγελάδα: “πενήντα τρεις”. Ήταν αλήθεια… η Ντέιζι, η αγαπημένη του αγελάδα, έλειπε.