Με έναν κόμπο στο στομάχι, έσπευσε στον αχυρώνα, προσευχόμενος να είναι εκεί η Ντέιζι, σώα και αβλαβής. Αλλά το μόνο που βρήκε ήταν ένα άδειο σημείο όπου η Ντέιζι συνήθως αναπαυόταν. Η απουσία της μετέτρεψε τον συνήθως χαρούμενο αχυρώνα σε ένα μέρος γεμάτο ανησυχία. Το άχυρο ήταν αδιατάρακτο, ο αέρας ακίνητος. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος της Ντέιζι.
Αρνούμενος να τα παρατήσει, πήρε το δρόμο για τα χωράφια που η Ντέιζι αγαπούσε να περιπλανιέται. Έψαξε κάθε σπιθαμή, με τα μάτια του να σαρώνουν το τοπίο για οποιοδήποτε σημάδι της αγαπημένης του αγελάδας. Αλλά ούτε η Ντέιζι ήταν εκεί. Τι συνέβαινε;
Καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει, βάφοντας τον ουρανό με αποχρώσεις του πορτοκαλί και του ροζ, στάθηκε μόνος του στο άδειο χωράφι. Μια αίσθηση απώλειας τον κυρίευσε. Η αγαπημένη του Μαργαρίτα ήταν άφαντη, αφήνοντας πίσω της μόνο ερωτήματα και μια φάρμα που ξαφνικά ένιωθε πολύ πιο άδεια…