Οι μέρες έγιναν εβδομάδες, και η Ντέιζι εξακολουθούσε να μην υπάρχει κανένα ίχνος της. Όλη η πόλη ήταν γεμάτη με αφίσες της Ντέιζι, μια συνεχής υπενθύμιση της απουσίας της. Αλλά παρά τις αυξανόμενες πιθανότητες, ο Μπιλ κρατούσε την ελπίδα. Συνέχισε να ψάχνει, συνέχισε να φωνάζει το όνομα της Ντέιζι, προσευχόμενος κάθε μέρα για την ασφαλή επιστροφή της.
Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, οι ελπίδες του μειώνονταν. Η καρδιά του έπεφτε όλο και πιο χαμηλά κάθε μέρα που περνούσε και δεν έφερνε σημάδια επιστροφής της Ντέιζι.
Καθώς οι καλοκαιρινές μέρες συνεχίζονταν, ο καιρός παρέμενε αδιάφορος στην ταραχή του Μπιλ. Η φύση συνέχισε με τους συνηθισμένους ρυθμούς της, αγνοώντας τη θλίψη του. Έγινε όλο και πιο δύσκολο για τον Μπιλ να βρει κίνητρο για να φροντίσει τη φάρμα του. Κάθε φορά που έβλεπε το άδειο βοσκοτόπι, του προκαλούσε ένα νέο κύμα οδύνης. Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων του, συχνά βρισκόταν στο νότιο βοσκότοπο, περιμένοντας σχεδόν να εμφανιστεί η Ντέιζι πίσω από έναν λόφο, σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα.
Αλλά το βοσκοτόπι παρέμενε άδειο…