Υπήρξε μια μεγάλη παύση αφού τελείωσε την ομιλία της, κάνοντας την καρδιά της Κέιτι να χτυπάει γρήγορα. Μπορούσε σχεδόν να ακούσει το ρολόι να χτυπάει, κάθε δευτερόλεπτο να διαρκεί και να την κάνει να ανησυχεί περισσότερο. Τελικά, ο κτηνίατρος της ζήτησε να περιγράψει το πλάσμα. Η Κέιτι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, αναφέροντας κάθε λεπτομέρεια που παρατήρησε.
Αφού τελείωσε, επικράτησε νέα σιωπή στη γραμμή. Έμοιαζε με αιώνες, καθώς η Κέιτι στεκόταν εκεί με το τηλέφωνό της στο χέρι, περιμένοντας να πει κάτι ο κτηνίατρος. Άκουγε τη δική της αναπνοή, γρήγορη και ρηχή, και τον μακρινό ήχο των θορύβων του νοσοκομείου. Ήλπιζε σε κάποια λόγια σοφίας ή ένα σχέδιο, οτιδήποτε για να βοηθήσει το αδύναμο πλάσμα που είχε μπροστά της.