Η ορμή της αδρεναλίνης που διαπερνούσε το σώμα της Κέιτι έκανε τα πάντα να μοιάζουν σουρεαλιστικά, θολώνοντας την ικανότητά της να αναγνωρίσει τη φωνή που φώναζε το όνομά της. Αλλά καθώς κοίταξε προς την κατεύθυνση του ήχου, η διαύγεια της ήρθε – ήταν ο Πίτερ, που κατάφερε με κάποιο τρόπο να τη βρει ακριβώς τη στιγμή που τον χρειαζόταν περισσότερο.
Ωστόσο, ο λύκος, μη γνωρίζοντας τον Πέτρο, ενήργησε σύμφωνα με το ένστικτό του και άρχισε να ορμάει προς το μέρος του. Συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο αμέσως, η Κέιτι μπήκε γρήγορα μπροστά από τον Πίτερ, έτοιμη να τον προστατεύσει. Ως εκ θαύματος, ο λύκος σταμάτησε την επίθεσή του λίγο πριν τους φτάσει, αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή την αντιπαράθεση.