“Αλλά πρώτα, θέλω να σε ευχαριστήσω για την καλοσύνη που μου έδειξες” είπε ο Χιρόσι στην Έμιλι, με τη φωνή του γεμάτη γνήσια εκτίμηση. Δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο μακριά είχε φτάσει για να τον βοηθήσει, διακινδυνεύοντας τη δική της καριέρα και την ευημερία της στη διαδικασία. Καθισμένος σε εκείνη τη γωνία του δρόμου για μέρες, είχε γίνει αόρατος για τους περισσότερους περαστικούς, αλλά οι πράξεις της Έμιλι είχαν συντρίψει αυτή τη μοναξιά και είχαν αποκαταστήσει την πίστη του στην ανθρωπότητα.
Καθώς ο Χιρόσι κινούνταν προς το εστιατόριο, η καρδιά της Έμιλι χτυπούσε με ανυπομονησία και ανησυχία. Ήξερε ότι η εμπλοκή του θα μπορούσε να περιπλέξει την ήδη επισφαλή κατάστασή της. Ένα μέρος της ήθελε να τον φωνάξει, παρακαλώντας τον να το ξανασκεφτεί, αλλά κάτι μέσα της την παρότρυνε να εμπιστευτεί την κρίση του. Αργά, σηκώθηκε από τη θέση της και τον ακολούθησε αθόρυβα, με την περιέργειά της να επισκιάζει τους φόβους της. Δεν ήξερε ότι το μονοπάτι στο οποίο επρόκειτο να ξεκινήσουν θα αποκάλυπτε μια σειρά από απροσδόκητα γεγονότα που θα άλλαζαν για πάντα τις ζωές τους.